University of Virginia Library

Search this document 
The Story of England

by Robert Manning of Brunne, A.D. 1338. Edited from mss. at Lambeth Palace and the Inner Temple, by Frederick J. Furnivall

collapse section
collapse section
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De electione Constanti Monachi in Regem.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

De electione Constanti Monachi in Regem.

Þe clergie for þis dide make asemble,
Whilk of þe children best kyng myght be;
Bot þey were so lytel & ȝonge,
Reson couþe þey non wiþ tonge.
Constant was eldest & mere,
& was a monk, a man of lere.
Þey seide atones, alle & som,
Þem noughte nout reue hym fro religion;
Ne lawe nolde hit by no weye,
A monk to take fro his abbeye:
To take an oþer, þe Conseil ches.
Þen stirte vp Forteger in al þe pres,
& seide, “Hit is to drede no þyng,

248

“Of þe monk to make a kynge.
“He ys eldest;—of þe habite no tale!—
“Þe oþere arn ȝonge, & ouer smale.
“Y graunte non oþer kyng to be.
“ffor al þe synne, y take on me.”
Non oþer assented to þat dome,
Þat þe monk scholde a kynge bycome;
Þey dredden swylk a þyng bygynne;
Bot fforteger dredde nought þat synne:
What he wold do, non durste hym werne,
To Wynchestre he hyed hym ȝerne,
He asked leue atte priour
To speke wyþ Constant y þe parlour:
“Constant,” he seide, “þy lord ys ded;
“Þy breþere ar ȝonge; what ys þy red?
“Y wolde þou haddest þe herytage,
“ffor þou art man most of age.
“Wiltow auaunce my rente, my fe,
“& loue me wel, & triste on me.
“Þy blake cloþes schalt þou loþe,
“& y þe richest y schal þe cloþe;
“Þy monkhod þow schalt al weyue,
“Þe heritage of þe reome reseyue.”
Þys monk was blent wyþ veyn glorye;
Abyte & ordre he let al flye,
ffor he ȝerned more pryde þan prow,
& wel more vice þan vertu.
Þat fforteger asked, he hym hight,
& þer-to his trouþe he dide hym plyght.
Out of his abite he hym schok,
Syþen out of þe abbeye hym tok;
In faire cloþes he hym cledde,
Wyþ hym to Londone Constant he ledde.

249

Was noman wyþ-seyde hym o nay;
Þey seye hit was þe monkes pay.
To somone þe folk anon þey bed;
Bot þerchebischop þat tyme was ded
Þat felle to make þe corounement;
Þer-to non oþer durste consent;
Bot fforteger þe coroune forþ fet,
And on Constantes heued hit set;
[was þer non oþer benyson,
bot Vortiger set on þe croun,]
& Constant þe coroune tok,
& ordre & habite al forsok;
Þus to worschipe gan he lende,
Wiþ schame he parted at his ende.