 | The Exeter Book |  |
39
Gewritu secgað þæt seo wiht symid moncynne miclum tidum
sweotol ond gesyne. Sundorcræft hafað
maran micle, þonne hit men witen.
Heo wile gesecan sundor æghwylcne
feorhberendra, gewiteð eft feran on weg.
Ne bið hio næfre niht þær oþre,
ac hio sceal wideferh wreccan laste
hamleas hweorfan; no þy heanre biþ.
Ne hafað hio fot ne folme, ne æfre foldan hran,
ne eagena ægþer twega,
ne muð hafaþ, ne wiþ monnum spræc,
ne gewit hafað, ac gewritu secgað
þæt seo sy earmost ealra wihta,
þara þe æfter gecyndum cenned wære.
Ne hafað hio sawle ne feorh, ac hio siþas sceal
geond þas wundorworuld wide dreogan.
Ne hafaþ hio blod ne ban, hwæþre bearnum wearð
geond þisne middangeard mongum to frofre.
200
ac hio sceal wideferh wuldorcyninges
larum lifgan. Long is to secganne
hu hyre ealdorgesceaft æfter gongeð,
woh wyrda gesceapu; þæt is wrætlic þing
to gesecganne. Soð is æghwylc
þara þe ymb þas wiht wordum becneð;
ne hafað heo ænig lim, leofaþ efne seþeah.
Gif þu mæge reselan recene gesecgan
soþum wordum, saga hwæt hio hatte.
| The Exeter Book | |