Idyls and Songs by Francis Turner Palgrave: 1848-1854 |
I. |
II. |
III. |
IV. |
V. |
VI. |
VII. |
VIII. |
XII. |
XIV. |
XV. |
XVI. |
XVII. |
XVIII. |
XIX. |
XX. |
XXI. |
XXII. |
XXIII. |
XXIV. |
XXV. |
XXVI. |
XXVII. |
XXVIII. |
I. |
II. |
III. |
XXIX. |
XXX. |
XXXI. |
XXXII. |
XXXIII. |
XXXIV. |
XXXV. |
XXXVI. |
XXXVII. |
XXXVIII. |
XXXIX. |
XL. |
XLI. |
XLII. |
XLIII. |
XLIV. |
XLV. |
XLVI. |
XLVII. |
XLIX. |
L. |
LI. |
LII. |
LIII. |
LIV. |
LV. |
LVI. |
LVII. |
LVIII. |
LIX. |
LX. |
LXI. |
LXIII. | LXIII.
SONNET.
|
LXIII. |
LXIV. |
LXV. |
LXVI. |
LXVII. |
LXVIII. |
LXIX. |
LXX. |
LXXI. |
LXXII. |
LXXIII. |
LXXIV. |
LXXV. |
LXXVI. |
LXXVII. |
LXXVIII. |
LXXIX. |
LXXX. |
LXXXII. |
Idyls and Songs | ||
139
LXIII. SONNET.
‘IT VER, ET VENUS.’
I know not in all life a time more drear
Than when, pale east winds fading from the blue,
The palpitating skies their flush renew,
And with a liquid smile salute the year:
When Hyperíon, (doff'd the shepherd guise,
Admétus' winter-thrall), waves wide his hair,
Scattering the mists that bar the fields of air,
The fleecy cloud-flocks of the dappled skies:—
—O deep flush'd skies: O passion-trembling blue—
High heavenly sea for Afrodíté's birth!
In vain her purple light is on the earth,
In vain her rosy smiles their bow renew:—
Thoughts of past days a drear heart-winter bring,
And with gray snow-wreaths stain the heav'n of Spring.
Idyls and Songs | ||