University of Virginia Library

Now is Gij to court y-go,
As man þat is ful of wo,
& on his knes he him dede
Bifor Felice in þat stede,
& to hir he spac wel euen
Wiþ a wel queynt steuen,
& seyd, ‘Felice þe feir, merci!
For godes loue & our leuedi,
Þat y þe no finde mi dedliche fo,
For godes loue herken me to!

22

No longer hele y nille,
Al that soþe tellen y wille.
Þou art þe þing þat y most ȝerne,
Fro þe no may mine hert terne;
Opon al oþer y loue þe,
Y no may it lete ded to be.
Vnder heuen no þing nis,
Noiþer gode no qued y-wis,
Þat y for þe don y nolde,
To lete þat liif don y wolde.
Þou art mi liif, mi ded y-wis,
Wiþouten þe haue y no blis;
Y loue þe and tow nouȝt me,
Y dye for þe loue of þe.
Bot þou haue merci on me,
For sorwe ichil me self sle,
For wistestow þe heuinisse,
Þe sorwe and þe sorinisse,
Þat me is on niȝt and day
(Bi trewe loue siggen ich it may)—
& tow it miȝt wiþ eyȝen se,
Þou wost haue merci on me.’